طیف سنجی رامان یک روش طیف سنجی است که برای مشاهده حالت های ارتعاشی، چرخشی و دیگر فرکانس پایین در یک سیستم استفاده می شود. اساس این پدیده بر پراکندگی ناپیوسته یا پراکندگی رامان یک پرتو تک فام، معمولا از یک منبع لیزر، در ناحیه مرئی، مادون قرمز نزدیک و یا ماوراء بنفش نزدیک، قرار دارد. برهم کنش تابش لیزر با ارتعاشات مولکولی و یا سایر حالت های برانگیختگی در مولکول موجب جابجایی(shift) انرژی فوتون های لیزر می شود. این جا به جایی می تواند به سمت طول موج های پایین تر، جا به جایی استوکس (Stokes shift) ، یا بالاتر، جا به جایی آنتی استوکس (anti-Stokes shift)، باشد. شدت باندهای حاصل از جا به جایی استوکس بیشتر از آنتی استوکس است. در تحلیل طیف رامان پیک ها نه بر اساس طول موجی که در آن ظاهر می شوند، بلکه بر اساس میزان جا به جایی (استوکس و آنتی استوکس) نسبت به تابش ورودی شناسایی می شوند. در نتیجه طول موج لیزر تابش ورودی در آنالیزهای رامان از مهمترین نکاتی ست که باید در نظر گرفته شود. طیف سنجی رامان و زیر قرمز مکمل یکدیگرند. مهمترین مزیت طیف سنجی رامان به مادون قرمز عدم تداخل آب می باشد. طیف های رامان در مقایسه با طیف های زیر قرمز اطلاعات بیشتری در مورد انواع خاص ترکیبات آلی در اختیار می گذارند.
کاربردها
- شناسائی ترکیبات آلی و معدنی
- تعیین ساختار ترکیبات
- بررسی نانو ذرات مانند انواع CNT و گرافن
- مطالعات ساختاری DNA
- تعیین قطر و کایرالیته کربن
.jpg)
 (2).jpg)
